دو روز پیش از طریق اینترنت مطلع شدم که بیست و سوم آذر، نکوداشت استاد کاظم متعمد نژاد در دانشکده علوم اجتماعی و ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی برگزار خواهد شد. از دو جهت بسیار خوشحال شدم: اول اینکه گفتم حتما” حال استاد خوب شده و خواهم توانست پس از مدتی نسبتا” طولانی ایشان را در سلامت کامل ببینم و با ایشان دیداری تازه کنم و دوم اینکه شک نداشتم مراسم نکوداشت استاد، همچون سال 1383 باشکوه و به یاد ماندنی خواهد بود. اما امشب با نهایت تاسف مطلع شدم که استاد پرکشیده است به سوی ابدیت. از دست رفتن این استاد فرزانه اندوه بزرگی است برای ما دانشجویان. زیرا این روزها پیدا کردن “استاد” به معنی واقعی آن بسیار سخت است. من این سطور را در پاسداشت استادی می نویسم که نه فقط در زمینه دانش ارتباطات بلکه در زمینه اخلاق هم بی نظیر بود؛ استادی بر فراز قله های دانش، استادی امیدآفرین و استادی در نهایت اخلاق.
گفت استاد مبر درس از ياد ياد باد آنچه به من گفت استاد
ياد باد آن كه مرا ياد آموخت آدمي نان خورد از دولت يـــاد
هيچ يادم نرود اين معنــــي كه مرا مادر من نـــــادان زاد
پدرم نيز چو استــــــادم ديد گشت از تربيــــــــــت من آزاد
پس مرا منت از استـــاد بود كه به تعليـــــــم من اِستاد استاد
هر چه مي دانست آموخت مرا غــــير يك اصل كه ناگفته نهاد
قدر استـــــــــــــــاد نكو دانستن حيف استــــــــاد به من ياد نداد
گر بمردست ،روانــــش پر نور ور بود زنده ، خدايش يار باد !
روانش پر نور!
*محمد حسین حسنی